Πριν περίπου 2 μήνες βρίσκομαι σε ένα γάμο στην Κατερίνη (Μαρία μου, ο γάμος σας ήταν τέλειος). Εκεί λοιπόν συναντώ τον Πέτρο που ήταν πρότζεκτ μάνατζερ σε μια εταιρεία κατασκευής ιστοσελίδων. 

Με τον Πέτρο είχαμε γνωριστεί πριν περίπου 1,5 χρόνο, όταν ήρθε με την εταιρεία του να αναλάβουν ένα μεγάλο πρότζεκτ. Μιλήσαμε 1-2 λεπτά για το πρότζεκτ και ποια ήταν η πορεία του γιατί τελικά δεν συνεργαστήκαμε και τελειώνω την κουβέντα λέγοντας του ότι έχω αλλάξει εταιρεία.

Περιμένω να ακούσω αυτό που άκουσα σχεδόν απ’ όλους και με εξέπληξε από την πρώτη του κιόλας φράση. Εύχομαι λέει να είναι πιο ανθρώπινα τα ωράρια εκεί που πήγες.

Ώπα ώπα, για πρώτη φορά ακούω κουβέντα από άνθρωπο που δουλεύει σε μεγάλη εταιρεία και δεν τρώει το παπά της μεγάλης εταιρείας. 

Είμαι 2 μέρες λέει στην Κατερίνη για αυτό το γάμο και το μόνο που παρατηρώ είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Βλέπω ανθρώπους από το πρωί με το χαμόγελο στα χείλη χωρίς κανένας τους να βιάζεται απλά για να βιάζεται. Έχω πολύ καιρό να περπατήσω στο δρόμο και να δω τόσους χαμογελαστούς ανθρώπους.

Ώπα ώπα Πέτρο, σε έβαλε κανένας φίλος μου να μου τα πεις αυτά που μου λες, ξέρεις τον φίλο μου τον Στέλιο? Τα λόγια σου είναι η συζήτηση που έχω εδώ και χρόνια με τους φίλους μου που περιμένουν κάθε χρόνο να επιστρέψω στην Κατερίνη.

Όχι ρε σοβαρά μιλάς, 2 μέρες τώρα λέω στον εαυτό μου, Πέτρο πρέπει να γίνεις σαν και αυτούς, πρέπει να βρεις τι είναι αυτό που τους κάνει χαμογελαστούς.

Πέτρο μου αγαπητέ μου Πέτρο, το μεγαλύτερο προσόν αυτών των ανθρώπων είναι ότι δεν τρώνε παπά. Δεν τρώνε τον παπά της μεγάλης πόλης με τις δήθεν μεγάλες ευκαιρίες σε όλα τα επίπεδα. Δεν βολεύονται με λιγότερα όπως πολλοί νομίζουν, απλά δεν ζητούν πράγματα που δεν μπορούν και δεν χρειάζεται να αποκτήσουν.

Η μέρα στην επαρχία έχει 24 ώρες, στην μεγάλη πόλη αν είσαι τυχερός έχει 23. Ξέρεις τι είναι αυτή η διαφορά μιας ώρας σε ένα χρόνο? 365 ώρες ή 15.2 μέρες ή 2.17 βδομάδες ή 0.5 μήνας. Ξέρεις τι μπορείς να κάνεις σε αυτό το διάστημα?

Να δεις Χ φορές τους φίλους σου, να πας Ψ φορές με τα παιδιά σου μια βόλτα, να πας Ξ φορές τα παιδιά σου στη γιαγιά τους. Να κάνεις κάτι για σένα, να πας γυμναστήριο, σε ένα σεμινάριο, σε μια εκδήλωση. Να παρακολουθήσεις με τους φίλους σου ένα αγώνα.

Άρα καταλαβαίνεις ότι η ζυγαριά γέρνει προς την μια μεριά περισσότερο.

Μια φίλη μου πριν χρόνια μου είπε θέλω το καλύτερο για τα παιδιά μου, θέλω να μεγαλώσουν στην Θεσσαλονίκη για να έχουν περισσότερες ευκαιρίες. 

Για πες τι παραπάνω θα βρουν που δεν θα το βρουν στην Κατερίνη?

• Καλύτερα σχολεία.

Αν μιλάς για ιδιωτικά θα συμφωνήσω, θα στείλεις το παιδί σου σε ιδιωτικό? Να σου πω κάτι που θα σε σοκάρει, το σχολείο φύσης που είναι ιδιωτικό διοργανώνει κάθε χρόνο εκδρομές στην Κατερίνη.

• Εξωσχολικές δραστηριότητες.

Για πες μου μια εξωσχολική δραστηριότητα που δεν θα βρεις στην Κατερίνη?

Να σου απαντήσω εγώ καμία, να σου πω εγώ μία που δεν θα βρουν στην Θεσσαλονίκη? Λάσπη, χώμα, χόρτα, λερωμένα γόνατα, σκισμένα ρούχα στα γόνατα από το παιχνίδι. Βόλτα στον κήπο της γιαγιάς, βόλτα στον κήπο της θείας Τασούλας που έχει κοτουλες, πάπιες, χήνες, φασιανούς. Δεν θα πιάσουν ποτέ τσουκνίδα να τσούζουν τα χέρια τους όλη μέρα. Δεν θα σκαρφαλώσουν ποτέ στο δέντρο της αυλής, δεν θα πέσουν ποτέ από το δέντρο της αυλής. Δεν θα σκάψουν ποτέ το χώμα να βρούνε σκουλίκια να ταισουν τις κότες της θείας Τασούλας.

Τα παιδιά της μεγάλης πόλης είναι παιδιά χωρίς αναμνήσεις, οι αναμνήσεις τους αρκούνται στις εξορμήσεις με τους γονείς τους που? Στις Κατερίνες αυτής της χώρας. Στα σαββατοκύριακα στο κάμπινγκ στην Χαλκιδική.

• Ναι αλλά έχει θέατρα μου λέει.

Πότε είναι η τελευταία φορά που πήγες θέατρο ή πιο σωστά έχεις πάει 10 φορές τα τελευταία 10 χρόνια?

Πότε περπάτησες με το παιδί σου περισσότερα από χίλια μέτρα, πότε πήρες το παιδί σου βόλτα χωρίς το αυτοκίνητο?

Άρα λοιπόν αν πραγματικά θέλεις το καλύτερο για το παιδί σου και όχι να καλύψεις εσωτερικά δικά σου κενά και λανθασμένες αντιλήψεις τότε το παιδί σου πρέπει να μεγαλώσει στην Κατερίνη και σε όλες τις Κατερίνες αυτής της χώρας .

Νταξ ρε Δημήτρη καλά τα λες αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε όλοι να γυρίσουμε πίσω στις πόλεις μας ή τα χωριά μας.

Δεν διαφωνώ, απλά βαρέθηκα να ακούω από ανθρώπους γύρω μου (βάζω και την αφεντομουτσουναρα μου μέσα), να μου λένε ότι κάνουν, το κάνουν για τα παιδιά τους.

Για τα παιδιά τους δουλεύουν όλοι μέρα για να τους προσφέρουν τα καλύτερα.

Τα παιδιά σας θέλουν εσάς, όχι τα λεφτά σας. Όταν το παιδί σας, ζητάει το καινούριο σπίτι της Μπάρμπι το κάνει γιατί εσείς δεν του καλύπτεται αυτό το κενό.

Τα παιδιά σας μαθαίνουν να ζουν χωρίς τους γονείς τους και το θεωρούμε φυσιολογικό. Γιατί ρε Δημήτρη εμείς που μεγαλώσαμε χωρίς τους γονείς μας τι πάθαμε.

Τι άλλο να πάθεις από το να θεωρείς φυσιολογικό να περνάς περισσότερο χρόνο στη δουλειά σου, παρά στην οικογένεια σου. Τι άλλο να πάθεις δηλαδή που δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις τι είναι πραγματική ευτυχία.

Όπως λέει και ο Φάμελλος σε ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει.

Και γιατί την περιμένουμε συμπληρώνω εγώ? Γιατί πολύ απλά δεν την ζούμε.

*Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Στέλιο που κάθε βδομάδα μου λέει πόσο μ’ αγαπάει και του λείπω αλλά εγώ δεν του απαντώ (και εμένα μου λείπεις και εγώ σε αγαπώ φίλε μου) από τύψεις, που ενώ μπορώ να το διορθώσω δεν το κάνω.