Μανιφέστο για τη Γνήσια Αυθεντική Ελλάδα

(aka «του νταβατζή σου η μαχαιριά»)

Η αυθεντικότητα των φίλτρων

Όλα ξεκίνησαν από ένα post.
Μια κοπέλα ή μάλλον μια σύνθεση σιλικόνης, φίλτρων και algorithmic desire – τραγουδούσε με πόνο:

«Του νταβατζή σου η μαχαιριά…»

Η κάμερα την κοιτάζει με λατρεία. Οι followers την ποτίζουν με καρδούλες και διάφορα emoji.

Το παραπάνω Post ο φίλος Στέργιος το έκανε με χαρά, με τιμή, με καμάρι και το συνόδευε το caption “Αυθεντική Ελλάδα”

O φίλος Κώστας από κάτω σχολιάσε:

«Αυθεντική Ελλάδα: το τσόκαρο με τις πλαστικές και τα ξώβυζα να τραγουδάει του νταβατζή σου η μαχαιριά».

Και τότε, ένας άλλος (η αφεντομουτσουνάρα μου) πετάει το απόλυτο summary:

ΠΑΟΚ – ΠΑΣΟΚ – Ηλεκτροσόκ.

Αυτό είστε. Αυτή είναι η Ελλάδα σας.
Μπουζούκια, λεφτά, γυναίκες. Και Σεφερλής για κλείσιμο.

Κι όσο κι αν θες να διαφωνήσεις… δεν έχω καθόλου άδικο.

Από τα σαλόνια του TikTok στα μπαλκόνια του Τσοχατζόπουλου

Η ελληνική κοινωνία εξελίχθηκε, λένε.
Αλλά εξελίχθηκε σε ένα reality με κακή παραγωγή και ακόμα χειρότερο σενάριο.
Εκεί που κάποτε ο λαός κατέβαινε στις πορείες με Μίκη και Γκάτσο (φτάσαμε να θεωρούμε κουλτούρα τα αυτονόητα*), τώρα ανεβάζει stories από το πρώτο τραπέζι πίστα και κάνει poll:

«Σήμερα σεμινάριο αυτοβελτίωσης ή βόλτα στο Αττικό Ζωολογικό;»

Και το χειρότερο;

Το αποκαλούμε “αυθεντικότητα”.

Όλα ψεύτικα, αλλά μας λένε αληθινούς

Δεν είναι μόνο τα χείλια, τα μπότοξ και τα ψεύτικα νύχια.
Είναι το βλέμμα που κοιτάει σαν να έχει βγει από 12 manual για “femininity”.
Είναι οι άντρες που το παίζουν θρύλοι, αλλά δεν έχουν λύσει ποτέ μια διαφωνία χωρίς να σπάσουν κάτι.
Είναι η τηλεόραση, η πολιτική, η παιδεία – όλα πλαστικοποιημένα.

Και κάπου εκεί, πετάγεται ο ρομαντικός να πει:

«Αυτή είναι η Ελλάδα. Την αγαπάμε για τα στραβά της».

Όχι ρε φίλε.
Δεν αγαπάμε το στραβό επειδή είναι ελληνικό.
Το φτιάχνουμε, επειδή είναι ελληνικό.

Το cult του trash

Δεν είναι πια γραφικοί οι Σεφερλήδες.
Είναι κανονικότητα.
Η αισθητική του αποχαυνωμένου έγινε πρότυπο.
Η απλοϊκότητα βαφτίστηκε “τίμιο χιούμορ”.
Η μετριότητα έγινε “λαϊκή έκφραση”.

Και αν τολμήσεις να πεις “όπα, κάτι δεν πάει καλά εδώ”, θα σου πουν:

«Ασε μας ρε Δημήτρη κουλτουριάρη, που σε ενοχλεί ο Σεφερλής άσε τον κόσμο να γελάει. Εσύ, τι είσαι δηλαδή; Ελίτ;»

Όχι.
Απλώς δεν θέλω να φωνάζει ο κόσμος «ΠΑΟΚ ΠΑΣΟΚ Ηλεκτροσόκ» και να πιστεύει ότι είπε κάτι βαθύ. Δεν θέλω να γελάει εις βάρος κάποιου. Το 80 είχαμε τους πόντιους, το 90 τους αλβανούς (Bytheway να ακούσετε το σχετικό αφιέρωμα του Άρη Δημοκίδη), μετά τους gay και όποιον άλλο “πισογλέντη” έπιανε στο στόμα του ο Σεφερλής.

Κάτι να κρατήσουμε;

Ναι να κρατήσουμε, υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος.
Μικρός, αλλά ζωντανός.
Νέοι που γράφουν, δημιουργούν, διαβάζουν, προσπαθούν.
Άνθρωποι που ζουν χωρίς να φωνάζουν. Το TikTok που στηλιτεύω παραπάνω μου έχει χαρίσει δεκάδες διαμάντια τον τελευταίο χρόνο που έγινα φαν του. Νέους ανήσυχους, μουσικούς, γραφίστες, γκραφιτάδες, σκειταδες, συγγραφείς, μελετητές, επιστήμονες, ταξιδευτές, λάτρεις της εξερεύνησης και πολλά πολλά άλλα…

Που δεν μιλούν για αυθεντικότητα – τη ζουν.

Αυτός ο κόσμος δεν γίνεται viral.
Δεν έχει 300.000 προβολές σε 3 ώρες.
Δεν φτιάχνει fanbase με ρυθμό θερμοκηπίου.

Αλλά υπάρχει.
Και ίσως… είναι το μόνο που αξίζει να διασώσουμε.

Και τέλος, η ανιδιοτελής αγάπη

Ο φίλος μου, αυτός που αντιπροσωπεύει το «ΠΑΟΚ – ΠΑΣΟΚ – Ηλεκτροσόκ», ναι Στέργιεεεε για σένα λέω
κάθε φορά που του πάω κόντρα με ρωτάει:

«Καλά ρε, γιατί με έχεις φίλο;»

Και του λέω:

«Γιατί, όσο κι αν κάνω εμετό με το σλόγκαν σου,
όσο κι αν βγάζω σπυριά με αυτό που αντιπροσωπεύεις,
όσο κι αν το θεωρώ ό,τι χειρότερο υπήρξε και υπάρχει για το έθνος μας…
…σε αγαπάω ρε μπαγάσα.
Και αυτό δεν αλλάζει».

Γιατί τελικά, ίσως αυτό να είναι η Ελλάδα:
Μια χώρα που δεν σώζεται.
Αλλά την αγαπάς – χωρίς λόγο.

Κλείνω ως ένας ακόμη διανοούμενος μεσήλικας αναλυτής καφενείου

Αν κάτι αξίζει, να το αγαπάς και να το χτίζεις – όχι απλώς να το νοσταλγείς

*Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Η λέξη είναι παγίδα. Ό,τι θεωρούμε “αυτονόητο” βασίζεται σε εμπειρίες, προσλαμβάνουσες, αξίες και context που δεν μοιραζόμαστε όλοι. Το αυτονόητο για εσένα, μπορεί να είναι ακατανόητο για τον άλλον. Και γι αυτό δεν σημαίνει ότι φταίει ο άλλος.