Αν και έχει περάσει αρκετό διάστημα από την ιστορία που θα σας διηγηθώ, δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να μην κάνω την παραμικρή αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα.

Το καλοκαίρι λοιπόν που λέτε στην άδεια μου, βρέθηκα πολλές φορές με τον φίλο μου τον Τέλη (το όνομα είναι εντελώς τυχαίο) είτε για καφέ, είτε τυχαία στις βόλτες μας μέσα στην πόλη. Καθίσαμε τα είπαμε, τα ξαναείπαμε, μιλήσαμε για τις δουλειές μας πως περνάμε στην ζωή μας και πολλά άλλα. Την πρώτη μέρα που είδα τον Τέλη φορούσε σαγιονάρες, μια βερμούδα που σχεδόν έμοιαζε με μαγιό και ένα t-shirt. Την δεύτερη φορά που είδα τον Τέλη, φορούσε την ίδια βερμούδα με τις ίδιες σαγιονάρες και ένα άλλο t-shirt. Την Τρίτη φορά το ίδιο, την τέταρτη το ίδιο, την πέμπτη το ίδιο, την έκτη το ίδιο, την έβδομη, δέκατη, πεντηκοστή πέμπτη το ίδιο, οι ίδιες σαγιονάρες και η ίδια βερμούδα και πάντα ένα άλλο t-shirt. Η αλήθεια είναι δεν παρατηρώ ποτέ τι φοράει ο άλλος και χρειάστηκε να το δω 20 φορές για να καταλάβω ότι φοράει τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. Dress code από τα lidl δλδ.

-Τότε λοιπόν με το θάρρος που τον έχω καθότι αδερφός, τον ρώτησα χωρίς καμία υπόνοια προσβολής γιατί φοράει τα ίδια κάθε μέρα.

-Με κοιτάει με ένα βλέμμα αγανάκτησης και ταυτόχρονα περηφάνιας (ναι υπάρχει αυτό το βλέμμα) και μου λέει «επανάσταση».

-Τι εννοείς του λέω, επανάσταση ενάντια σε τι? Και πως μπορούν τα ίδια ρούχα να εκφράζουν κάποια μορφή αντίστασης.

-Τα ρούχα αυτά μου λέει, είναι τα πιο παλιά ρούχα που έχω και αυτά που έχω στο μυαλό μου ως τα πιο πρόχειρα που θα μπορούσα να βάλω, τα έχω από το λύκειο. Επανάσταση μου ξαναλέει με έντονο ύφος, επανάσταση στο γαμημένο dress code των επιχειρήσεων.

-Μα για πιο dress code μου μιλάς, δεν δουλεύεις σε τράπεζα. Σε τμήμα μηχανογράφησης δουλεύεις σε εμπορική επιχείρηση, είναι δυνατόν να έχετε dress code? Ποιος σε βλέπει, ο θυρωρός μόλις μπαίνεις και μόλις βγαίνεις. Μιλάς με πελάτες, μπαίνεις σε ραντεβού, πας σε εξωτερικά ραντεβού?

-Όχι, όχι, όχι… Δεν με βλέπει κανείς πέρα από τους συναδέλφους μου, αν και στη δουλειά ο χώρος είναι κάτι σαν open space. Τα γραφεία είναι με γυάλινους τοίχους, οπότε αν ξύσω τη μύτη μου μπορεί να με δουν σχεδόν και οι 35 συνάδελφοι (γέλια).

-Η επιχείρηση αποφάσισε ότι δεν μπορεί να έχει υπαλλήλους 2 ταχυτήτων, δηλαδή αυτοί που έρχονται σε επαφή με πελάτες θα είναι στην πένα και οι υπόλοιποι θα είναι λέτσοι. Δεν έχουν άδικο μου λέει αλλά δεν μπορώ καταπιέζομαι, γι αυτό λοιπόν τώρα στη άδειά μου προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι μπορώ να γίνω όσο πιο «χίπις» γίνεται.

Αγαπητέ μου Τέλη θα σε στεναχωρήσω, αλλά έχεις άδικο. Είναι πολύ λάθος να δικαιολογείς την απόφαση της διοίκησης. Όταν εσύ επέλεξες να γίνεις developer, πέρα από την αγάπη σου για τα μαθηματικά, την πληροφορική και την τεχνολογία γενικά, ήξερες ότι είναι ένας κλάδος των γνωστών σε όλους «geeks» όπου ακόμα και το πώς ντύνονται είναι μέσα στα πλαίσια της δουλειάς (είναι τρόπος ζωής πώς να το κάνουμε). Όπως και να το κάνουμε η δουλειά σου απαιτεί να είσαι όσο το δυνατόν πιο χαλαρός γίνεται, για να καταφέρνεις να τα βγάζεις πέρα με τους εκατομμύρια υπολογισμούς που κάνεις κάθε μέρα ή προγραμματίζεις για να γίνονται αυτόματα.

Όλες οι σοβαρές επιχειρήσεις έχουν αρχίσει να βάζουν στη στρατηγική τους το Best Workplace. Προσπαθούν όχι μόνο να περάσουν το μήνυμα ότι νοιάζονται για το προσωπικό τους σαν κομμάτι της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, αλλά να προσεγγίσουν με αυτό τον τρόπο και τα καλύτερα στελέχη της αγοράς.

Δεν θέλω να μιλήσω για το ακραίο παράδειγμα της Google που είναι και κολοσσός, θα σου πω για την Admine που δούλευα πριν 3 χρόνια. Είχαμε στο meeting room ένα ποδοσφαιράκι, που πίστεψέ με μετά από 5 συνεχόμενες ώρες μπροστά σε ένα Pc για να βγάλεις ένα Report ή να τελειώσεις μια παρουσίαση είναι σαν να πήγες σε λούνα παρκ. Στο γραφείο μου είχα αγοράσει μια μπασκέτα και κάθε φορά που ανέβαινε η πίεση στο κεφάλι σηκωνόμουν να κάνω 2 σουτάκια. Όταν μέναμε μέχρι αργά και το μυαλό θόλωνε, μαζευόμασταν και κάναμε διαγωνισμό βολών.

Το ωράριο ήταν «ελεύθερο» μπορούσαμε να πάμε από τις 09:00 έως 11:00 και να φύγουμε αντίστοιχα στο 8ωρό μας (λέμε τώρα χεχεχε). Με τα παραπάνω η Admine και η κάθε Admine, σέβεται τον εργαζόμενο και προσπαθεί να κάνει τον χώρο και την καθημερινότητά του όσο πιο ευχάριστη και δημιουργική γίνεται. By the way πρέπει να επισκεφτείς φίλε αναγνώστη τα καινούργια της γραφεία… τα σπάνε!

Άρα καταλαβαίνεις ότι όταν μια επιχείρηση έχει πολλές απαιτήσεις από εσένα, θα πρέπει να έχεις και εσύ από αυτήν.

Υπάρχουν επιχειρήσεις που αν εσύ θέλεις να πηγαίνεις μεταμφιεσμένος ως Darth Vader, σε αφήνουν να το κάνεις. Δεν ενοχλείς κανέναν, δεν προσβάλεις κανέναν, δεν δημιουργείς πρόβλημα ούτε στους συναδέλφους ούτε στην ίδια την επιχείρηση.

Τώρα αν με ρωτάς εμένα αν θα μου άρεζε να πάω στην Πειραιώς και ο ταμίας να είναι μια «Drag Queen» υπερπαραγωγή, θα σου έλεγα ναι θα μου άρεζε και θα έδινα τα συγχαρητήρια στην τράπεζα. Δυστυχώς όμως η τράπεζα θα έχανε την μάνα μου και κάθε πουριτανό δαπίτη (πάω να πλύνω τη γλώσσα μου) αυτής της χώρας.

Εμένα φίλε Τέλη μου, η επανάστασή σου με στεναχωρεί και μου δείχνει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος στη δουλειά σου. Πίστεψέ με αυτά τα μικρά και ασήμαντα είναι που μας κάνουν να αγαπάμε ή όχι την δουλειά μας, την εταιρεία μας και κατ επέκταση την διοίκησή της. Κρίσεις και φουρτούνες υπάρχουν σε όλες τις εταιρείες και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και αυτό δεν αλλάζει, την καθημερινότητά μας όμως μπορούμε να την αλλάξουμε.

Αν η εταιρεία σου έχει τμήμα προσωπικού, θέλω να του μεταφέρεις αυτό το κείμενο για να προβληματιστεί ή να φροντίσεις να το δει κάποιος προϊστάμενος σου.

Μαζί σου στο αγώνα ενάντια στην διθενιά της μέσης ελληνικής επιχείρησης. Το σύνθημά μας είναι Δίχαλο-Βερμούδα-Τιραντέ!!!

Υ.Γ. Υπάρχει επιχείρηση που απαγορεύει τις βερμούδες στους άντρες, αλλά επιτρέπει τις φούστες στις γυναίκες και δεν υπάρχει ένας να εξηγήσει το γιατί.